Demony i serce myszy, czyli po co mi było zakładać kanał na YouTube ?

Postanowiłam być nowoczesna. Iść z duchem czasu. Założyć kanał na YouTube, założyć konto na Instagramie. Publikować na tik toku. Robić shorts’y, i tym podobne rzeczy które każdy robi, tylko ja zostałam w tyle i nie robię.

Nie wiedziałam co mnie czeka, bo chyba bym uciekła. Naiwnie myślałam, że coś tam się powie do kamery i już, cóż to za sprawa.

Schody zaczęły się po pierwszym nagraniu próbnym. To była totalna porażka, ponieważ zobaczyłam siebie na ekranie i nie mogłam uwierzyć. Czy ja naprawdę tak źle wyglądam? Czy ten brzuch i zmarszczki rzeczywiście są moje i każdy je widzi? A dlaczego tak się jąkam, dlaczego jestem zdenerwowana, gubię wątek, robię dziwne miny. A moje ubranie jest fatalnie dobrane. Ojej, jak ludzie mnie zobaczą to nikt nie przyjdzie na sesje. Wydawało mi się, że jestem autentyczna i szczera i ogólnie OK, a tu właśnie sama stworzyłam sobie antyreklamę.

Kanał na YouTube a moje demony

Jak w piosence Imagine Dragons, wyszły ze mnie wszelkie demony które kryły się w środku. Demony strachu, demony wstydu, demony braku urody, braku kobiecości, zaniedbania. Wcześniej myślałam, że nieważne jak wyglądam, ważne żeby mieć coś do powiedzenia. Myślałam że przynajmniej to mam ogarnięte. Gdzie tam, trudno mi było sklecić 3 minuty sensownej wypowiedzi. Doszłam do wniosku, że mimo ukończenia kilkudziesięciu kursów rozwoju osobistego chyba jestem totalnym zerem. Niczego się nie nauczyłam, a z takim beznadziejnym wyglądem powinnam pracować wyłącznie zdalnie i na telefon.

Walka z demonami nadal trwa, jednak nie poddaję się. Chcę się zmierzyć z nimi, i z wielkim i strasznym tematem social media i marketingu w sieci. Może nie wygram, ale nie poddam się bez walki, muszę spróbować. W wersji optymistycznej być może przerobię w sobie wielkie problemy i blokady i będę szczęśliwsza.

A teraz opowieść ze zbioru Anthony’ego de Mello….